Przez małżeństwo rozumiemy przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz na rodzenie i wychowywanie potomstwa. Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.
Święty Paweł Apostoł napisał: Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół (…) Tajemnica to wielka, a ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła
(Ef 5, 25-32).
Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność ich na drodze do życia wiecznego.
Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.
Do cech istotnych małżeństwa należy:
Małżeństwo jest uznawane przez prawo za fundamentalną podstawę rodziny, która jest najmniejszą jednostką organizacyjną społeczeństwa. Współczesne regulacje, zgodnie z którymi zawarcie małżeństwa powinno być związane ze współdziałaniem państwowego lub kościelnego organu, opierają się na założeniu, że tylko w taki sposób mogą być osiągnięte: uzewnętrznienie powagi małżeństwa i jawność więzi osobistych w takim zakresie, w jakim mają one istotne znaczenie społeczne i prawne. Istnienie małżeństwa ma znaczenie zarówno dla państwa, jak i Kościoła, stąd uregulowania prawne funkcjonują w obu tych społecznościach.
Planując zawarcie sakramentalnego związku małżeńskiego należy zgłosić się do kancelarii parafialnej i zarezerwować sobie dogodny termin oraz godzinę ślubu.
Następnie należy ponownie zgłosić się do kancelarii (około 3 miesiące przed zawarciem małżeństwa) celem odbycia rozmów kanoniczno–duszpasterskich (które mają na celu poznanie nupturientów i stwierdzenie ich zdolności do zawarcia małżeństwa) w tym celu trzeba mieć ze sobą dowody osobiste, ostatnie świadectwo ukończenia katechizacji (ksero), świadectwo chrztu (wystawione nie później niż 3 miesiące od przedstawienia), chyba, że narzeczeni ochrzczeni zostali w parafii gdzie będą zawierać związek małżeński. Na drugą rozmowę (średnio na miesiąc przed ślubem) należy dostarczyć dokumenty Urzędu Stanu Cywilnego, które posłużą do potwierdzenia zawarcia związku małżeńskiego zarówno w Kościele jak i w dokumentacji państwowej.
Muzyką liturgiczną nazywamy tę muzykę, która może być używana przy sprawowaniu kultu Bożego. Zgodnie z treścią Instrukcji „Musicam Sacram” powinna się ona odznaczać charakterem sakralnym oraz doskonałością formy. Celem muzyki liturgicznej jest „chwała Boża i uświęcenie wiernych”, tak wykonawców jak i pozostałych uczestników liturgii. Do muzyki liturgicznej zaliczamy: śpiew jednogłosowy (chorał gregoriański i śpiew ludowy), śpiew wielogłosowy (polifonia dawna i nowsza) oraz muzykę instrumentalną.
Wszystkie śpiewy przeznaczone do użytku liturgicznego mają mieć aprobatę Konferencji Episkopatu Polski, albo przynajmniej Władzy Diecezjalnej. Nie wolno w liturgii wykonywać utworów o charakterze świeckim.
Zabrania się wykonywania w ramach liturgii piosenek religijnych, których tekst często nie jest w ogóle religijny, a muzyka z reguły posiada charakter świecki.
Podczas liturgii nie wolno wykonywać muzyki mającej charakter wyraźnie świecki np. jazzu, big-beatu itp. Muzyka ta nie jest zgodna z duchem i powagą liturgii, nie sprzyja jej refleksyjnemu przeżywaniu, a ponadto często wyłącza całe zgromadzenie wiernych od udziału w śpiewie.
„Należy pilnie wystrzegać się, by pod pozorem podnoszenia okazałości nie wprowadzać do obrzędów czegoś czysto świeckiego albo niezgodnego z kultem Bożym”.
Poza organami wolno używać w liturgii innych instrumentów z wyjątkiem tych, które są zbyt hałaśliwe lub nawet przeznaczone do wykonywania współczesnej muzyki rozrywkowej. Wyłącza się z użytku liturgicznego, zgodnie z tradycją, takie instrumenty, jak fortepian, akordeon, mandolina, gitara elektryczna, perkusja, wibrafon itp.
Muzyka w czasie sprawowania czynności liturgicznych winna być wykonywana „na żywo”, dlatego nie wolno zastępować śpiewu zgromadzenia lub gry na instrumentach muzyką odtwarzaną za pomocą aparatów, np. magnetofonu, adaptera, radia itp.
Przed pieśnią na wejście, w czasie procesji państwa młodych do ołtarza można zagrać „Marsz weselny” R. Wagnera. Natomiast po pieśni na rozesłanie „Marsz weselny” F. B. Mendelssohna (mogą to być inne utwory). Jeśli ksiądz, ministranci, i państwo młodzi udają się wspólnie do ołtarza zostaje wtedy zagrana pieśń na wejście.
Na ślubach używamy pieśni przygodnych, pieśni do Boga Ojca, np.: „Błogosław, Panie nas”, „Bóg kiedyś stał się jednym z nas”, „Cóż Ci, Jezu, damy”, „Dzięki, o Panie”, „Ojcze z niebios”, „Panie mój”, „Pod Twą obronę”, „Przykazanie nowe daję wam” itp.
Utwór „Ave Maria” lub podobne o charakterze Maryjnym można zagrać na tzw. ofiarowanie. W czasie ofiarowania można także zagrać krótki chorał.
Uważamy na solistów, duety, zespoły – często wykonują oni na Mszy Świętej utwory o świeckim charakterze (organistów też się to tyczy!). W takim wypadku nie dopuszczamy do wykonania takich utworów w czasie Mszy Świętej. Zdarza się, że ci soliści, zespoły przychodzą z keyboardem, perkusją, gitarą itp. Kościół i Eucharystia to nie miejsce na wykonywanie takich popisów. Można je zagrać po Mszy Świętej.
Bardzo częstym zwyczajem wśród muzyków jest rozkładanie nut przed organistą na parę minut przed godziną rozpoczęcia ślubu. Osoba taka na pewno się przygotowywała do występu i powinna mieć na uwadze, że organista też by chciał się przygotować. Ślub planuje się parę miesięcy wstecz i można się umówić z organistą wcześniej, aby przećwiczył sobie dany utwór – proszę to wziąć pod uwagę.
Opracowane na podstawie: http://tepramu.w.interia.pl/spiewy_liturgiczne/sakrament_malzenstwa.htm.
Aktualizacja
2018-12-31
